تو را آنی است در خوبی که هرکس آن نمی داند

خطی گل بر ورق دارد که جز بلبل نمی خواند

به رخسار تو می گویند: می ماند گل سوری

بلی می ماندش چیزی و بسیاری نمی ماند

نمی یارد رخت دیدن که چون می بیندت چشمم

ز معنی می شود قاصر، به صورت باز می ماند

شب ماه روشن است امشب، بده پروانه تا خادم

ندارد شمع را برپا، برد جاییش بنشاند

برافشان دست تا صوفی، بپایت سر دراندازد

درا دامن کشان تا دل، ز جان دامن برافشاند

بدورت قبله مستان چرا باید که باشد می؟

تو لب بگشای با ساقی بگو تا قبله گرداند

قرار ما اگر خواهی، تو با باد سحرگاهی

قراری کن که زنجیر سر زلفت نجنباند

امید وصلت، امروزم به فردا می دهد وعده

برینم وعده می خواهد که یک چندی بخواباند

به گردی از سر کوی تو جانی می دهد سلمان

متاعی بس گرانست این بدین قیمت که بستاند